മരണ വീട്ടില്‍ വരുന്നവരൊക്കെ
പതിവ് പോലെ മരിച്ചയാളെ പറ്റി
പാവമായിരിന്നു എന്ന് പറഞ്ഞ്
അവര്‍ ഒഴിച്ചിട്ട് പോയ
ഓര്‍മ്മകളിലേക്ക് ഒരോട്ട പ്രദക്ഷിണം നടത്തും.
മരണശേഷം പരേതന്റെ / പരേതയുടെ
പ്രതാപം പറഞ്ഞ്
ആദരവുകളുടേയും
അനുശോചനങ്ങളുടേയും
കനം കൂട്ടും.
ചിലര്‍ മരിക്കുന്നതിനു മുന്നേ
വിസ്മൃതിയിലായവരുടെ അനക്കമറ്റ
ശരീരം കണ്ട് അവരുടെ ജീവിത കാലത്ത് തന്നെ
അവരെ തിരക്കിന്റെ തിരയില്‍ ഒഴുക്കി കളഞ്ഞതിനെ പറ്റി
കുറ്റബോധം കൊണ്ട്
തല കുനിക്കും
ചിലര്‍ മരണ വാര്‍ത്ത കേട്ടയുടനെ
ഇന്നലെ വരെ കണ്ടതല്ലേയുള്ളു
എന്ന ആലോചനയാല്‍ ആശ്ചര്യപ്പെടും.
ചിലര്‍ മരിച്ചു കിടക്കുന്ന ആളുടെ പ്രായത്തെ കണക്ക് കൂട്ടി
വിധിയുടെ
അലംഘനീയതയെന്നോ
അകാലമെന്നോ അടക്കം പറയും.
ചിലര്‍ കാലേ കൂട്ടി കണക്കാക്കി വെച്ച
പരിപാടികളില്‍ മുടക്കം വന്നതിലുള്ള നീരസം
മുഖത്ത് വരാതിരിക്കാന്‍ ചേഷ്ടകളെ പരമാവധി നിയന്ത്രിക്കും.
ചിലര്‍ ഇന്ന് നീ നാളെ ഞാന്‍
എന്ന ബോധത്തില്‍ വിചാരപ്പെടും.
മറ്റു ചിലര്‍ മരണാനന്തര ചടങ്ങുകളുടെ
പൂര്‍ണ്ണതയ്ക്കായി ധൃതിപ്പെടും.
മൗനം കനത്ത മുഖങ്ങള്‍
നേരം വൈകുംതോറും
പതിയെ പതിയെ നാളെകളിലേക്ക് ചേക്കേറും.
അപ്പോള്‍ ഇതിനെല്ലാം സാക്ഷിയായി മൃതദേഹം
ആരും ആരുടേയും
മരണത്തില്‍ ആത്മാര്‍ഥമായി
ഖേദിക്കുന്നില്ല
മറിച്ച് എല്ലാവര്‍ക്കും
അവരവരുടെ മരണത്തെ ഓര്‍ത്തുള്ള
അഗാധമായ നടുക്കം
മാത്രമേയുള്ളു എന്ന
അര്‍ഥത്തില്‍
എരിഞ്ഞ് തീരലാണോ
അലിഞ്ഞുചേരലാണോ
കാത്തിരിക്കുന്നതെന്നറിയാതെ
നീണ്ട് നിവര്‍ന്നങ്ങ് കിടക്കും.