ഞാനറിയാതെയാരാണീ പുതപ്പ്
എന്നിലേക്ക്
വലിച്ചെറിഞ്ഞത്.

എന്നെയാര്‍ക്കും 
വേണ്ടായെന്ന തോന്നലെന്റെ
ഉറക്കം കെടുത്തുന്നു
രാത്രികള്‍ കനക്കുന്നു.

ചുഴിയിലേക്കെറിഞ്ഞിട്ട 
കല്ലു പോലെന്നുള്ളം 
ആഴങ്ങള്‍ തേടുന്നു. 
അലകളൊരു തിരമാലയായ് 
കരകള്‍ തേടുന്നു.

ശ്വാസം മുട്ടി കൈകാലുകളെ
ഉയര്‍ത്തിക്കാട്ടുന്ന കുട്ടിയുടെ 
തലേച്ചാറു പൊട്ടിച്ചിതറുന്ന ശബ്ദം
പുഴയുടെ ഓളങ്ങളില്‍.

നിശബ്ദമാം ശബ്ദമിന്നെന്‍ 
ഹൃദയത്തില്‍ തട്ടി തെറിക്കുന്നു
കണ്ണുകളതു നോക്കി ചിരിക്കുന്നു

സ്‌നേഹം വറ്റിവരണ്ട കിനാക്കള്‍ക്ക് 
നറുമണത്തിന്റെ ഗന്ധമറിയില്ല പോലും
നെഞ്ചിലെരിയുന്ന കനലിന്റെ നിറവും

വെള്ളെഴുത്തെന്നു നീ കരുതിയ 
മിഴികളില്‍ വെളിച്ചം 
പോലുമിന്നകന്നു പോയ് 

വിരഹത്തിന്‍ കുട ചൂടി
പ്രണയത്തെ തടുക്കവെ
നനഞ്ഞ നാണം വിരിഞ്ഞു 
ചുണ്ടിലും മിഴിയിലും

വിരിയാനിരിക്കുന്ന 
കിളിക്കുഞ്ഞുങ്ങള്‍
മാനം നോക്കി പറക്കുമ്പോള്‍
ചിറകു തളരുന്നു.

ചിറകുകള്‍ക്ക് 
നിറം കൊടുക്കുമ്പോള്‍ 
ഞാനൊരു കിളിയായ് 
മാറുകയാണെന്ന തോന്നല്‍.

ഈണം 
ഇണചേര്‍ന്നിരിക്കുമ്പോള്‍ 
അധരങ്ങള്‍ വിതുമ്പുന്നു 
ഉന്മാദം പൂക്കുന്നു.

ജന്മജന്മാന്തരമിങ്ങനെ 
പറക്കുവാന്‍ കഴിഞ്ഞെങ്കിലൊരു 
കാര്‍മേഘമായ് അതിലൊരു തുള്ളിയായി
ജന്മം മഴവില്ലു തീര്‍ത്തെനെ

ആരാണെന്നറിയില്ല... 
മനസ്സിലൊരു ചെമ്മരിയാടു പോലെ 
ഓടി നടന്നിന്ന് മൗനമായ് 
പെയ്‌തെന്നെ തണുപ്പിക്കുന്നു.