അശാന്തിയുടെ മഞ്ഞുകാല രാവുകളില്‍ നിന്ന്

പ്രതീക്ഷയുടെ തീരം തേടി യാത്ര 

തിരിക്കുന്ന ഒരു നൗകയുണ്ട്...

പണ്ടത്തെ നോഹയുടെ പെട്ടകം പോലൊന്ന്

അത് നിറയെ ഭൂമിയിലെ മനുഷ്യരുടെ നിലവിളികളാണ്

ഇനിയും ഉറവ വറ്റിയിട്ടില്ലാത്ത മനസ്സുകളിലെ പ്രാര്‍ത്ഥനകളാണ്

കാപട്യത്തിന്റെ അധികാരധാര്‍ഷ്ട്ര്യത്തിന്റെ 

അച്ചുതണ്ടില്‍ കറങ്ങാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ട ഭൂമിയുടെ രോദനമാണ്...

വന്ധ്യയാക്കപ്പെട്ട പ്രകൃതിയുടെ നിരാശയാണ്..

അപ്പോഴും പ്രതീക്ഷക്കണ്ണുമായി മാനത്ത് 

തെളിയുന്ന നക്ഷത്രങ്ങള്‍ സാക്ഷി...

ഭൂമിയിലെ ചോരമണമില്ലാതാക്കാന്‍ ഉയര്‍ന്ന ശബ്ദങ്ങള്‍

പേനകള്‍ കടലാസ്സുകള്‍ ഇടപെടലുകള്‍

എഴുത്തുകള്‍ വരകള്‍ ചിന്തകള്‍...

അകലുകയാണാ നൗകയില്‍..

മനുഷ്യരെന്ന് വിളിക്കാന്‍ ആരുമില്ലാതെ

ഭൂമി മൃഗങ്ങളുടേത് മാത്രമായ് മാറിയിരുന്നല്ലൊ...