തറവാട്ടുവീടിലെ അടര്‍ന്നുവീഴാറായ
കല്‍പടവുകള്‍ക്കുപറയാന്‍
ഒത്തിരി കഥകളുണ്ട്
സന്തോഷത്തിന്റെയും സങ്കടത്തിന്റെയും...
അന്നെന്നെ തലോടാന്‍ ഒരുപാട് പാദങ്ങള്‍...
ഇന്നൊന്ന് ചവിട്ടി മെതിക്കാന്‍ ആളില്ല
അന്നെന്നെ സുന്ദരിയാക്കാന്‍
കുറ്റിച്ചൂലുമായി അമ്മ വരുമായിരുന്നു
ഇന്നു ഞാന്‍ തീര്‍ത്തും വിരൂപി
അമ്മ ഓള്‍ഡ് ഏജ് ഹോമിലാണത്രെ...

വീടും പറമ്പും ശ്മശാന തുല്യം
ബഹളങ്ങള്‍ ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടാവണം,
കലപിലകൂട്ടാന്‍ കുട്ടിപ്പട്ടാളങ്ങളില്ല
അവര്‍ക്ക് മണ്ണും ചളിയും അലര്‍ജിയാണത്രെ!!!
അതുകൊണ്ട് പാദസ്പര്‍ശം എന്നിലേല്‍ക്കാറില്ല
വീട്ടുമുറ്റത്തേക്ക് കാറുകേറാന്‍
എന്‍.എച്ച് വന്നപ്പോള്‍
ഒന്നു തിരിഞ്ഞുനോക്കാന്‍
മിഴിയിണകള്‍ക്കുപോലും വെറുപ്പുള്ള പോലെ...

അന്നെന്നെ ചവിട്ടി മെതിച്ചപ്പോഴൊക്കെ
സന്തോഷവതിയായിരുന്നു...
ഇന്നൊരു ദുഃഖ പുത്രി...
അടര്‍ന്നു വീഴുന്ന
കല്ലിനൊപ്പം...
എന്റെ സ്വപ്‌നങ്ങളും
മൃതിയടയുന്നു...