ചിറകെട്ടി മൊഴികള്‍ തടഞ്ഞുവച്ചു, ചിലര്‍-

ചിലതൊക്കെ പറയുവാനുണ്ടെങ്കിലും.

ചിരിപോലും അകമേ മറച്ചുവച്ചു, അവര്‍-

ശിലപോലെ കഠിനരായഭിനയിച്ചു.

കോപമൊരു ഭാവമായ് കൊണ്ടുനടന്നു, തന്‍-

കാലമെല്ലാര്‍ക്കും പകുത്തു നല്‍കി.

ഇച്ഛകളൊക്കെയൊളിച്ചുവച്ചു, തുച്ഛ-

ജീവിത ദുഃഖം സ്വയം വരിച്ചു.

ഉറ്റവര്‍ക്കായവര്‍ കുറ്റങ്ങളേറ്റെടു-

ത്തൊറ്റക്കു പ്രഹരങ്ങളേറ്റു നിത്യം.

സര്‍വ്വം സ്വയം സഹിച്ചാശ്വസിച്ചു- സ്‌നേഹ

ബന്ധങ്ങള്‍ അത്രമേല്‍ ഓമനിച്ചു.

ചിരകാലമുള്ളിലെ തീക്കനല്‍ ചൂടേറ്റു-

പുളയും ദുരഭിമാന ചിന്തയാലെ,

പരുഷമാം വാക്കുകള്‍ കൊണ്ടു മതില്‍കെട്ടി-

പാവം മനസ്സിനെ പഴികേള്‍പ്പിച്ചു.

ഒടുവിലിന്നഗതിയായ് ഒരുമൂലയില്‍, തന്റെ-

മുരടിച്ച സ്വപ്നങ്ങള്‍ തഴുകിടുമ്പോള്‍,

മോഹങ്ങള്‍ നോവുന്ന മേഘങ്ങളായിന്നു-

പെയ്യാന്‍ കഴിയാതെ വിങ്ങിനില്‍പ്പൂ.