മകനേ.....
ഏതിരുളിടങ്ങളിലാണ്
നീ നിന്റെ മുഖമൊളിപ്പിച്ചത്....
കണ്ണീരു വീണുണങ്ങിയ
അമ്മ തന് മാറിടം വിട്ട്
കാണാക്കാഴ്ചകളുടെ
കല്ത്തുറുങ്കിലെവിടെയോ
കാറ്റെടുത്തു പോയത് പോലെ
കടന്നു കളഞ്ഞതെങ്ങു നീ..
ഇന്ന് കാത്തിരിപ്പുകളുടെ
കോടി നൊമ്പരങ്ങളുടെ
കണ്ണീര്പ്പാടങ്ങളില്
അലിഞ്ഞു തീരുകയാണീ
നിലവിളികളോരോന്നും ..
മഞ്ഞുതിരുന്ന ഓരോ പുലരിയിലും
നിറഞ്ഞു തോരാത്ത
കണ്ണു തേടുന്നതെന്നും
നിലാവു പോലെയെന്നിലെത്തേണ്ട
നിറചിരി മാത്രമാണുണ്ണീ..
നിഴലു പൂക്കൂന്ന നാട്ടുവഴിയിലും
നിന്നെ കാത്തെന്
നെഞ്ചു വിങ്ങുന്നത്
നെരിപ്പോടു പോല്
നിന്നുരുകി ഞാന് കേഴുന്നത്
നിനക്കായ് മാറ്റി വെച്ച
ചോറ്റു പാത്രത്തിലെന്
കണ്ണു നീരിറ്റു വീണൊരു
കടലു പിറന്നത്..
ഒന്നും ഒന്നും അറിയാതെ നീ........
തപിച്ചുരുകുമെന്
കരളിന് നോവ് തീര്ക്കാന്
ഏത് തീര്ഥത്തിലിറങ്ങണം
ഞാനിനി
എവിടെയെന് ഓര്മകളെ
വലിച്ചെറിയണം....
സൗദ ബാബു നസീര്
മൗനം
എപ്പോഴും
ഉത്തരം കിട്ടാത്തവന്റെ
അങ്കലാപ്പല്ല.
ചീറിയടുക്കുന്ന
വാക്കുകളെ തടുക്കുന്ന
പരിചയാണ്.
ആയുധമാണ്.
ചിലപ്പോള്
കണ്ണുകളില് വാചാലതയായി
രൂപപ്പെടുന്നു.
ധ്യാനമായി
മൗനം മാറുമ്പോള്
മനസ്സോ ശാന്തമാവുന്നു.
മൗനം
തോല്വി സമ്മതിക്കലാണെന്ന്
തോന്നിയാലും
അത് സഹനത്തിന്റെയും
ക്ഷമയുടെയും
ശക്തിയാണ്.
അവാച്യമായ ആനന്ദമാണ്.
തോല്ക്കാന് കൂട്ടാക്കാത്തവനെ
തോല്പിക്കലാണ്.