വീടുറങ്ങിയെന്ന് തോന്നുമ്പോഴാണ്

അവളെക്കുറിച്ചോര്‍ക്കുക.

എണ്ണവറ്റിയ ഉമ്മറത്തെ തൂക്കുവിളക്കില്‍

കരിപുരണ്ടിരിക്കുന്നെന്ന്

തിരിച്ചറിയുമ്പോഴാണ്

അവള്‍ വേണമെന്ന് തോന്നിത്തുടങ്ങുക.

എത്ര തലോടലിലും മകന്‍ സംതൃപ്തനാവാതെ

വാശിപിടിക്കുമ്പോഴാണ്

അവള്‍ വരണമെന്ന് ആത്മാര്‍ത്ഥമായൊന്ന്

ആഗ്രഹിക്കുക.

അടുക്കളയില്‍ നിന്ന് അരങ്ങത്തേക്ക് ഓടിയെത്താന്‍ കഴിയാതെ

ശ്രമപ്പെടുമ്പോഴാണ്

സഹനത്തിന്റെ ഒരു അവാര്‍ഡ് നല്‍കാന്‍

അവളെ കാത്തുനില്‍ക്കണമെന്ന്

മനസ്സില്‍ തോന്നുക.

വല്ലാതെ ദാഹിക്കുമ്പോള്‍

ചുവന്നതെരുവിലേക്കോടുമ്പോഴാണ്

സ്‌നേഹത്തോടെ ചേര്‍ന്നുനിന്ന്

ദാഹമകറ്റുന്നവളെ

കാലില്‍ തൊട്ട് വന്ദിക്കണമെന്ന്

മനസ്സ് പിറുപിറുക്കുക.

വാഷിംഗ് മെഷീനുകള്‍ക്ക്

സുഗന്ധമില്ലെന്ന്

വസ്ത്രങ്ങള്‍ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുമ്പോഴാണ്

അവളുടെ കൈകളിലൊരു പൊന്‍ വള അണിയിക്കണമെന്ന്

അതിയായ ആഗ്രഹമുണ്ടാകുക.

എന്തുണ്ടാക്കിയാലും മക്കള്‍

അയ്യേ എന്ന് മാത്രം പറയുമ്പോഴാണ്

അവളുടെ തഴമ്പിച്ച കൈയൊന്നെടുത്ത്

ഉമ്മവെക്കാന്‍ തോന്നുക.

എല്ലാം തോന്നിത്തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും

പട്ടടയില്‍ തീയെരിഞ്ഞ് തുടങ്ങിയിരിക്കും.

അപ്പോള്‍ മാത്രമാണ്

അവള്‍ക്കുവേണ്ടി

ഉറക്കെ കരയണമെന്ന് തോന്നുക !