ജീവിച്ചു തീര്ത്ത എഴുത്തോല
താളൊന്നു പൊടിതട്ടി മറിക്കണം.
വിയര്പ്പിന്റെ മണമുള്ള
മണ്ണിന്റെ നിറമുള്ള
ആ മഹാകാവ്യമൊന്ന്
ഓര്ത്തെടുക്കണം.
ചില്ലകള് വാടാതിരിക്കാന്
പാറകെട്ടുകള് തുരന്ന്
ജലം തേടിപ്പോയ വേരിനെ
നമിക്കണം.
പൊള്ളുന്ന വെയിലേറ്റ്
തണലേകിയ വൃക്ഷത്തെ
കൈകളാലൊന്ന് തലോടണം.
വിയര്പ്പിന്റെ ഉപ്പുരസത്താല്
ജീവിതം മധുരമാക്കി തന്ന
തിരുനെറ്റിയിലൊന്ന് ചുംബിക്കണം.
നെഞ്ചില് ഗര്ഭം ചുമന്ന,
വീടിന്റെ കാവലായ,
കരുതലിന്റെ പര്യായമായ,
അക്ഷരക്കൂട്ടിന് തണലായ,
സ്വപ്നങ്ങള് പാതിവഴിയില്
ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടി വന്ന,
ആയിരം അര്ഥതലങ്ങളുള്ക്കൊള്ളുന്ന
മഹാകാവ്യമൊന്നു
വായിച്ചു തീര്ക്കണം!