പാതവക്കില് നടന്നു പോകവേ,
ശ്മശാനമൊന്നു ഞാന് ദിനവും കാണുന്നു.
ചരിത്രങ്ങള് കൊഴിഞ്ഞുറങ്ങുമൊരിടം,
മറവി തന് കാട്ടുപൊന്തകള് പടര്ന്നൊരിടം.
മിഴിനീരു വീണു കുതിര്ന്നിടം.
മുറിവുകള്, വേദനകള് കരിഞ്ഞു കത്തുന്ന തീരം.
ജനിമൃതികള് കണ്ടുമുട്ടുന്ന സോപാനം.
വാഴ്വു ജഢമായലിഞ്ഞൊരീ മണ്ണില്,
കുയിലു പിന്നെയും പാട്ടു മൂളുന്നു?
നനഞ്ഞൊരീമണ്ണില് ഹരിതമുയിര്ക്കുന്നു.
കാട്ടുതെച്ചികള് ചുവന്നു ചിരിക്കുന്നു.
എലികളെറുമ്പുകള് വീടു തീര്ക്കുന്നു.
ചിതലുകള് മേട കെട്ടിപ്പൊക്കുന്നു.
നിശ്വാസമോ അര്ഥഗര്ഭമൊരു
ഗൂഢചിരിയോ ഉതിര്ത്ത് മനുഷ്യര് നടക്കുന്നു..