നിറമില്ലാത്ത വായനകളില്‍നിന്ന് നിറമുള്ള ആകാശമുണ്ടാകുന്നു. ഇതെന്റെ വായനയുടെ ഒന്നാമത്തെ തിയറി. എന്റെ മനസ്സിലെ വിങ്ങലുകളെ ഞാന്‍ പോലുമറിയാത്ത കൈകളിലൂടെ രക്തമായി ഉതിര്‍ത്ത് കളയുന്ന എഴുത്തിനെ തലോടി എന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്ന സുഹൃത്താണ് എന്റെ വായന. ആ വായനയില്‍ ഞാന്‍ നെടുവീര്‍പ്പുകള്‍ കാണുന്നു.
വായനയില്‍ നിറങ്ങളൊരുപാടുണ്ട്. രക്തച്ചുവപ്പുള്ള തീവ്രതയും പനിനീര്‍ നിറമുള്ള പ്രണയങ്ങളും കത്തിജ്വലിക്കുന്ന യുദ്ധങ്ങളും കണ്ണുനീര്‍ നിറമുള്ള വിരഹങ്ങളും അങ്ങനെയങ്ങനെ. പക്ഷെ കാലം ഇന്ന് കര്‍ട്ടനിട്ടു. അവ പഴയതിനെ കാണുമ്പോള്‍ പുച്ഛിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. വായന മേഘങ്ങളിലായി പുസ്തകങ്ങള്‍ ചിതലരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. മേഘവായനയിലെ കണ്ണുകള്‍ ഇടക്കിടെ തളരാന്‍ തുടങ്ങി. കാരണം വായനക്ക് പുസ്തകങ്ങള്‍ തന്നെ വീണ്ടും വേണ്ടിവന്നു. തുറക്കുമ്പോള്‍ ഉയരുന്ന ഗന്ധവും ചുക്കിച്ചുളിയലുകളും അക്ഷരക്കൂട്ടങ്ങളും എന്റെ കണ്ണിനെയും മനസ്സിനെയും കുളിരണിയിച്ചു. പുസ്തകത്തിന്റെ കനം കൂടുന്തോറും എന്റെ മനസ്സിന്റെ കനം കുറഞ്ഞുവന്നു. വായന എന്റെ മനസ്സിനെ അനന്തവിഹായസ്സിലേക്ക് കൈപിടിച്ച് കൊണ്ടുപോകും. അവിടെ അവരുണ്ട്- അക്ഷരങ്ങളിലെ കൂട്ടുകാര്‍. വിരഹം, പ്രണയം, പുഞ്ചിരി... അങ്ങനെ പലരും.
മേഘവായനയില്‍ ചിറകുയര്‍ത്തി പറന്നകലുന്ന കൂട്ടുകാരെ ഞാന്‍ താഴെനിന്നും പുഞ്ചിരിയോടെ നോക്കാറുണ്ട്. അവരും ഈ ലോകത്തിന്റെ പിറവികളാണ്. പക്ഷെ, ചിറകുകള്‍ ഒതുക്കി കൂട്ടിരിലുന്ന് പുസ്തകത്താളുകള്‍ മറിക്കുമ്പോഴുള്ള അനുഭൂതി, അതൊന്നു വേറെത്തന്നെയാണ്. ജീവിതത്തിലെ തലോടലായി മാറുന്ന അക്ഷരങ്ങളുടെ കൈയൊപ്പുകളാണിവ. അതുപേക്ഷിക്കാന്‍ എനിക്കാവില്ല. കാറ്റത്ത് പാറിപ്പറക്കുന്ന കടലാസുകഷ്ണത്തിന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ കുറിച്ച അക്ഷരങ്ങള്‍ക്ക് നമ്മോടൊരുപാട് പറയാനുണ്ട്. നമ്മോടൊപ്പം ജീവിക്കേണ്ടതായുണ്ട്. വായിച്ചു വളരുക.
