ചിറകെട്ടി മൊഴികള് തടഞ്ഞുവച്ചു, ചിലര്-
ചിലതൊക്കെ പറയുവാനുണ്ടെങ്കിലും.
ചിരിപോലും അകമേ മറച്ചുവച്ചു, അവര്-
ശിലപോലെ കഠിനരായഭിനയിച്ചു.
കോപമൊരു ഭാവമായ് കൊണ്ടുനടന്നു, തന്-
കാലമെല്ലാര്ക്കും പകുത്തു നല്കി.
ഇച്ഛകളൊക്കെയൊളിച്ചുവച്ചു, തുച്ഛ-
ജീവിത ദുഃഖം സ്വയം വരിച്ചു.
ഉറ്റവര്ക്കായവര് കുറ്റങ്ങളേറ്റെടു-
ത്തൊറ്റക്കു പ്രഹരങ്ങളേറ്റു നിത്യം.
സര്വ്വം സ്വയം സഹിച്ചാശ്വസിച്ചു- സ്നേഹ
ബന്ധങ്ങള് അത്രമേല് ഓമനിച്ചു.
ചിരകാലമുള്ളിലെ തീക്കനല് ചൂടേറ്റു-
പുളയും ദുരഭിമാന ചിന്തയാലെ,
പരുഷമാം വാക്കുകള് കൊണ്ടു മതില്കെട്ടി-
പാവം മനസ്സിനെ പഴികേള്പ്പിച്ചു.
ഒടുവിലിന്നഗതിയായ് ഒരുമൂലയില്, തന്റെ-
മുരടിച്ച സ്വപ്നങ്ങള് തഴുകിടുമ്പോള്,
മോഹങ്ങള് നോവുന്ന മേഘങ്ങളായിന്നു-
പെയ്യാന് കഴിയാതെ വിങ്ങിനില്പ്പൂ.